ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵ

"ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က်န္းမာပါေစ၊"

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သြားေလရာ ေရာက္ေလရာတုိင္းတြင္ ျပည္သူေတြ ဒီလုိ ဆႏၵျပဳ ၾကတယ္။ ဒီအသံဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ရင္ထဲက ဆႏၵမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ဘယ္လုိလူမ်ားက ဘယ္လိုစိတ္အခံေတြနဲ႔ ျငင္းရဲပါသလဲ။ ဒါဟာ တအိမ္ တေယာက္ မလာမေနရ၊ မေအာ္မေနရ ၿခိမ္းေျခာက္ထားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

အခ်ိန္၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
သီရီ ဖဲလစ္

အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ေနၾက တာလဲ။ သူမၾသဇာက်လာေအာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါး ဘာေၾကာင့္ လုပ္ေနၾကတာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ထားတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြကို နားလည္ဖို႔ မခက္ခဲလွပါဘူး။


ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရရိွခဲ့တာန႔ဲ ၆ ႏွစ္ၾကာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ခံခဲ႔ရတာေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းန႔ဲ တိုက္ပြဲ၀င္တဲ့ ကမာၻ႔ေခါင္းေဆာင္ တဦးအျဖစ္ ေရာက္ရိွေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူမဟာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြရဲ႕သားေကာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

ေခါင္းမာတယ္၊ “ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ ၿဗိတိသွ်အလိုေတာ္ရိ” စတဲ့ အဆက္မျပတ္ ေ၀ဖန္ ပုတ္ခက္မႈေတြန႔ဲလည္း ရင္ဆိုင္ခ႔ဲရပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြင္းမွာဆို အာဏာရွင္လိုပဲလို႔လည္း စြပ္စြဲေျပာဆိုတာ ခံခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္မႈေတြ စၿပီးလုပ္ခဲ့တာ စစ္အစိုးရပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အရင္က ခ်ီးက်ဴး ခဲ့ၾကတဲ့ အေနာက္တိုင္း သတင္းမီဒီယာတခ်ဳိ႕ကလည္း လူေတြအာ႐ံုစိုက္လာေအာင္ အေျခအျမစ္မရိွဘဲ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ လာခဲ့ၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြက တရားနည္းလမ္းက်ေကာင္းက်ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လူသားခ်င္း စာနာ ေထာက္ထားတဲ့ အကူအညီေပးေရးန႔ဲပတ္သက္ၿပီး သူမရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ေ၀ဖန္တာေတြ၊ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔ကို သူမေ၀ဖန္ေျပာဆိုခဲ့တာေတြ စတဲ့ကိစၥရပ္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ကို ေ၀ဖန္ေျပာဆိုခဲ့တာ မွားသြားေၾကာင္း သူမ၀န္ခံေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္မႈ အမ်ားစုက သူမရဲ႕ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ေဟာင္းလည္းျဖစ္ မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္ခဲ့သူ မသိဂႌီန႔ဲ ပုဂၢိဳလ္ေရး ပဋိပကၡေတြကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အလြန္အမင္း ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုခ်က္ေတြ၊ လုပ္ႀကံဖန္တီးမႈေတြပါ။

အျပင္းထန္ဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္န႔ဲ သူမရဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္မႈပါပဲ။ “မီးမရိွဘဲန႔ဲ မီးခိုးမထြက္ဘူး”ဆိုတဲ့ အယူအဆကိုလက္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ မိုက္ကယ္၊ အလက္ဇႏၵရားန႔ဲ ကင္မ္ အဲရစ္တို႔ကို မဟုတ္မမွန္တာေတြန႔ဲ အသေရဖ်က္တယ္။ ေဒၚစုက ေအာက္က်ိဳ႕မွ မိသားစုကို အလည္အပတ္လာခြင့္ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ယုတ္ညံ့တဲ့နည္းလမ္းသံုးၿပီးေတာ့လည္း ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာမေပးဘဲ အၾကပ္ကိုင္တယ္။

ကိုယ္က်င့္တရားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲလိုက္နာတတ္ၿပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူတဦးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာကိစၥေတြကို အလုပ္န႔ဲ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာေထြးမခံခဲ့ပါဘူး။ ေပးရမယ့္တန္ဖိုးကို ေဒၚစုသိတယ္။ ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့ မိသားစုႀကီးတခုလံုးရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ ပုဂၢိဳလ္ေရးမိသားစုအက်ဳိးကို အနစ္နာခံဖို႔ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာဆိုၾကတဲ့ ထင္ရွားတ႔ဲေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုဟာ မဟတၱမၼဂႏၵီ၊ နယ္လ္ဆင္မင္ဒယ္လာန႔ဲ လိခ်္ ေ၀ါလဆာတို႔လို အမ်ဳိးသားေတြပါ။ သူတို႔ အားလံုးဟာ စိတ္ဓာတ္အင္အား ႀကီးမားၾကသူေတြ၊ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာျပတ္သားသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ က်ရာေနရာကေန ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အေလ်ာ႔မေပး ႀကံ့ႀကံ့ခံသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုက ေခါင္းေဆာင္ တို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးပါ။

ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ခ်က္မိႈင္းလံုးေတြကသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ အၿမဲတမ္းတံခါးဖြင့္ထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ သႏိၷဌာန္ န႔ဲ အမွားကိုျပင္ဆင္တတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းအေပၚ မၾကာခဏ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တယ္။

စီးပြားေရးန႔ဲပတ္သက္ၿပီး တရားေသ၀ါဒကို ဆုပ္ကိုင္ထားသူအျဖစ္လည္း စြပ္စြဲခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးအသိုင္းအ၀န္းန႔ဲ ေတြ႔ဆံုဖို႔ ေဒၚစု ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဆန္ခဲ့ပါဘူး။ ဥပမာေျပာရရင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လမွာ “အဂၤါအသင္း”လို႔ ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ထိပ္တန္းစီးပြားေရးသမားေတြက သူမကို ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ သီးသန္႔ေရြးခ်ယ္ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား စီးပြားေရးသမားတစုကို ခရီးသြားလုပ္ငန္းန႔ဲ အျခားစီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တိုင္းျပည္သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ေတြန႔ဲ ႏိုင္ငံ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္စားထားတဲ့ သူမရဲ႕သေဘာထားအျမင္ေတြကို ရွင္းျပခြင့္ရခဲ့တယ္။

ေန႔လယ္စာစားပြဲကို တက္ၾကသူေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ ေစ်းကြက္ သေဘာတရားေတြကို စာနာေထာက္ခံဖို႔ တင္းခံခဲ့ၾကေပမယ့္ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ ေကာင္းစားေရးအတြက္ဆို သူမ ေခါင္းေဆာင္မွရမယ္လို႔ လက္ခံသြားၾကပါတယ္။

ေရနံနဲ႔ဓာတ္ေငြ႔ကုမၸဏီႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ တိုတဲလ္န႔ဲ ယူႏိုကယ္တို႔က အမႈေဆာင္အရာရိွေတြဆို အျငင္းပြားေနတဲ့ ရဲတံခြန္ေရနံ ပိုက္လိုင္းရိွရာေဒသကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈဖို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီခရီးစဥ္ကို တားျမစ္ခဲ့တာေတာ့ စစ္အစိုးရပါပဲ။

အေမရိကန္ စီအိုင္ေအ ဒါမွမဟုတ္ ၿဗိတိသွ်ေထာက္လွမ္းေရးအမွတ္ ၆ အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနတယ္၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကိုပဲ ဦးစားေပးဆက္ဆံတယ္ စတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြထြက္လာခ်ိန္မွာ အာဆီယံ ကိုယ္စားလွယ္ေတြန႔ဲ ပိုေတြ႔ဖို႔ သူမ သေဘာတူခဲ့တယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသူေတြက အာဆီယံကိုယ္စား လွယ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမကို ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့လို႔ သူ႔အစိုးရရဲ႕ အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္တာကို မေလးရွား သံအမတ္ ခံခဲ့ရတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ အဓိကက်ၿပီး ရႈပ္ေထြးတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပႆနာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလည္း တိက်တဲ့အျမင္မရိွဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ခံခ႔ဲ ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူမ်ားစုေျမျပန္႔သားေတြန႔ဲ ေတာင္တန္းသားေတြအၾကား မယံုၾကည္မႈေတြ ပိုျဖစ္လာေစခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမယူထားတဲ့ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔ေတြစုစည္းၿပီး ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ သံုးပြင့္ဆိုင္ေတြ႔ဆံု ညႇိႏိႈင္းေရးအစီအစဥ္ ေၾကညာခ်က္ကို သူမ ေထာက္ခံ ခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကို ရရိွခဲ့တယ္။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြန႔ဲပတ္သက္လာရင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို သူမ အၿမဲတမ္းေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေတြ႔တယ္ဆို႐ံုပဲ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို အေလးအနက္မထားတဲ့ လကၡဏာပါပဲ။

အဆိုးဆံုးအေျခအေနေတြမွာေတာင္ သူမဟာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ အဆင္သင့္ရိွေနပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕အနီးမွာ စစ္အစိုးရက သူမကိုေထာက္ခံသူေတြကို အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ သူမကို အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္အၾကာ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ ရာဇာလီ အစၥေမးလ္ကို သူမ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ တဲငယ္ေလးတခုထဲမွာ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ မစၥတာ ရာဇာလီကို ေဒၚစု ပထမဆံုးေျပာတာက “ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ က်မဘက္က အသင့္ရိွေနတုန္းဆိုတာ အစိုးရကို ေျပာလိုက္ပါ”တဲ့။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလမ္းျပေျမပံုကို ေဆြးေႏြးဖို႔ကမ္းလွမ္းတဲ့ စာတေစာင္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊထံ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးသားေပးပို႔ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သိရသေလာက္ေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ဘာမွအေၾကာင္းမျပန္ၾကားခဲ့သလို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈလည္း မျဖစ္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းန႔ဲ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔ကေတာ့ နားလည္ရခက္တဲ့သူ တေယာက္ အျဖစ္ ရိွေနဆဲပါ။ သကၠရာဇ္၂၀၀၀ မွာ အတိုက္အခံပါတီန႔ဲ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈေတြစတင္ဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက သူ႔ကို တာ၀န္ေပးလိုက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အခိုက္အတန္႔ ျမင့္မားသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အႏၲရာယ္ကို တြက္ဆႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီျဖစ္စဥ္ထဲ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ သံတမန္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔ကို သိပ္မတင္ေပးဖို႔ အႀကံေပးခဲ့တယ္။

သူလုပ္ႏိုင္တဲ့ တိုးတက္မႈမွန္သမွ် ပ်က္ဆီးသြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ၫြန္႔ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုယ္သူထင္ေပၚေအာင္ အလြန္အကၽြံလုပ္လာခဲ့တယ္။ ေပးထားတဲ့တာ၀န္ကိုအသံုးခ်ၿပီး သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး အေနအထားကို ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ လုပ္တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊန႔ဲ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး ေမာင္ေအးရဲ႕ အာဏာကို ၿခိမ္းေျခာက္ ေနတယ္လို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရာထူးကဖယ္ရွားျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔တို႔ႏွစ္ဦးစလံုး ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀န႔ဲ ေနထိုင္ေနရတာ သမိုင္း သက္ေသပါ။ ဒါေပမယ့္ တေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရင္ ဘယ္သူေတြက သူ႔ကို သတိရၾကဦးမွာလဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရပန္းစားခ်က္ကေတာ့ အၿမဲတမ္းခိုင္မာလ်က္ပါ။ ရန္္ကုန္ၿမိဳ႕က အငွား ယာဥ္ေမာင္းသမားတဦးကို ျဖစ္ျဖစ္၊ ယြန္းဆိုင္ပိုင္ရွင္တဦးကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿမိဳ႕က စားေသာက္ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာတဦးကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘားအံၿမိဳ႕က သံဃာတပါး ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမနာမည္ကိုေျပာလိုက္တာန႔ဲ သူတို႔ဆီက ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အရိပ္အေယာင္ေတြ အၿမဲလို ယွက္သန္းလာစၿမဲပါ။

(သီရီ ဖဲလိစ္သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အေျခစိုက္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံႏိုင္ငံသား ဓါတ္ပံု သတင္းေထာက္တဦးျဖစ္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း ျပင္သစ္ဘာသာႏွင့္ စာအုပ္တအုပ္ကို မၾကာခင္ကမွ ေရးသား ထုတ္ေ၀ထားသည္။)

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းမွ Time, the Generals and Aung San Suu Kyi By Thierry Falise ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။